Sog nit kejnmol as du gejsst dem letstn weg,
chotsch himlen blajene farshteln bloje teg, -
kumen wet noch undser ojsgebenkte scho,
'ss wet a pojk ton undser trot - mir sajnen do!
Fun grinem palmenland bis wajtn land fun schnej,
mir kumen on mit undser pajn, mit undser wej,
un wu gefaln is a schpriz fun undser blut,
schprozn wet dort undser gwure, undser mut.
'Ss wet di morgensun bagildn unds dem hajnt,
un der nechtn wet farschwindn mitn fajnt.
Nor ojb farsamen wet die sun un der kajor,
wi a parol sol gajn doss lid fun dor tsu dor.
Doss lid geschribn is mit blut un nit mit blaj,
'ss is nit kejn lid fun a fojgl ojf der fraj;
ess hot a folk tswischn falndike went
doss lid gesungen mit naganess in di hent.
To sog nit kejnmol, as du gejsst dem leztn weg,
chotsch himlen blajene farschteln bloje teg, -
kumen wet noch undser ojssgebenkte scho,
'ss wet a pojk ton undser trot - mir zajnen do!
Text: Hirsh Glik, Melody: Dmitry and Daniel Pokrass
Never say that there is only death for you
Though leaden skies may be concealing days of blue -
Because the hour that we have hungered for is near;
Beneath our tread the earth shall tremble: We are here!
From land of palm-tree to the far-off land of snow
We shall be coming with our torment and our woe,
And everywhere our blood has sunk into the earth
Shall our bravery, our vigour blossom forth!
We'll have the morning sun to set our day aglow,
And all our yesterdays shall vanish with the foe,
And if the time is long before the sun appears,
Then let this song go like a signal through the years.
This song was written with our blood and not with lead;
It's not a song that summer birds sing overhead.
It was a people, among toppling barricades,
That sang this song of ours with pistols and grenades.
So never say that there is only death for you.
Leaden skies may be concealing days of blue -
Yet the hour that we have hungered for is near;
Beneath our tread the earth shall tremble: We are here!
זאָג
ניט קיינמאָל
אַז דו גייסט
דעם לעצטן
װעג,
ווען (/כאָטש)
הימעלן
בלייענע פֿאַרשטעלן
בלױע טעג;
(ווייל) קומען
װעט נאָך
אונדזער
אױסגעבענקטע
שעה,
ס’װעט אַ פּױק
טאָן אונדזער
טראָט – מיר
זיינען דאָ!
פֿון גרינעם
פּאַלמענלאַנד
ביז װייסן
לאַנד פֿון שניי,
(פֿון גרינעם
פּאַלמענלאַנד
ביז לאַנד פֿון
װייסן שניי,)
מיר קומען אָן
מיט אונדזער
פּיין, מיט
אונדזער װיי,
און װאו
געפֿאַלן איז אַ
שפּריץ פֿון
אונדזער בּלוט,
שפּראָצן װעט
דאָרט אונדזער
גבֿורה,
אונדזער מוט.
ס’װעט די
מאָרגנזון
באַגילדן
אונדז דעם
היינט,
און דער נעכטן
װעט
פֿאַרשװינדן
מיטן פֿיינד;
נאָר אױב
פֿאַרזאַמען װע
די זון אין
דעם קאַיאָר –
װי אַ פּאַראָל
זאָל גיין דאָס
ליד פֿון דוֹר
צו דוֹר.
דאָס ליד
געשריבן איז
מיט בלוט און
ניט מיט בליי,
ס’איז ניט
קיין לידל
פֿון אַ פֿױגל אַף
דער פֿריי,
דאָס האָט אַ
פֿאָלק צווישן
פֿאַלנדיקע
װענט
דאָס ליד
געזונגען מיט
נאַגאַנעס אין
די הענט!
טאָ זאָג ניט
קיינמאָל אַז
דו גייסט דעם
לעצטן װעג,
ווען (/כאָטש)
הימעלן
בלייענע
פֿאַרשטעלן
בלױע טעג,
(ווייל) קומען
װעט נאָך
אונדזער
אױסגעבענקטע
שעה,
ס’װעט אַ פּױק
טאָן אונדזער
טראָט – מיר
זיינען דאָ!