Aktion Reinhard

Heydrich

"Einsatz Reinhard" - kryptonim akcji zagłady polskich Żydów w byłym "Generalnym Gubernatorstwie" i na terenie Białegostoku, bardziej znana jako "Akcja Reinhard".
Nazwa upamiętniała SS-Obergruppenführer Reinharda Heydricha, koordynatora Endlösung der Judenfrage ((Ostateczne Rozwiązanie Kwestii Żydowskiej) - eksterminacji Żydów żyjących w krajach europejskich, okupowanych przez wojska niemieckie podczas II wojny światowej. Bojownicy czeskiego podziemnego ruchu oporu zamordowali Heydricha 27 Maja 1942.

lancuch rozkazu

Mózgiem "Akcji Reinhard" był SS-Brigadeführer Odilo Globocnik, (szef SS i policji dystryktu Lublin), powołany przez Heinricha Himmlera. SS-Sturmbannführer Hermann Höfle, szef Hauptabteilung Reinhard (Główny Departament Reinharda), był odpowiedzialny za dobór personelu, organizację deportacji, obozów eksterminacji, grabież kosztowności ofiar.

Polizei-Kriminalkommissar Christian Wirth i jego ludzie z programu eutanazji ("Akcja T4") - eksperymentowali z zabijaniem niewinnych ofiar - psychicznie i nieuleczalnie chorych. Ludzie Wirtha nie byli wysyłani na front, ale kierowani do Lublina i stawali się rdzeniem personelu obozów eksterminacji we wschodniej Polsce. (całości Niemcy i Austriacy). Strażnicy obozu rekrutowali się spośród Sowieckich Jeńców Wojennych, głównie Ukraińców, i "Volksdeutschów", wolontariuszy – pomocników, szkolonych w obozie Trawniki niedaleko Lublina. Ci ludzie z akcji T4, którzy byli policjantami, robotnikami lub pielęgniarzami, nie mieli podstawowego przeszkolenia wojskowego, stąd przechodzili je w obozie Trawniki.
Wielu z nich awansowało w uznaniu okrucieństw, jakie popełniali w obozach śmierci.

Sztab główny Akcji Reinhard mieścił się w Lublinie, wydział budowlany w Zamościu. Ubrania i rzeczy ofiar były magazynowane i sortowane w Lublinie (ul. Chopina i nieużywany hangar Lubelskiego Lotniska).

Począwszy od 1 listopada 1941 (Chronologia, Wykresy, i Porównanie wielkości), trzy obozy eksterminacji były wybudowane, po to, aby zlikwidować ludność z przyległych gett i inne ofiary z pobliskich terenów: najpierw powstał obóz w Bełżcu, potem w Sobiborze i w końcu w Treblince. Były one zlokalizowane na dalekim wschodzie Polski, nieopodal granicy z Białorusią i Ukrainą. Obozy musiały być umiejscowione niedaleko głównych linii kolejowych, tak by ofiary mogły być transportowane koleją oraz na rzadko zaludnionych terenach, po to, aby utrzymać akcję w tajemnicy. Ofiarom mówiono, że są transportowane (Transporty Deportacyjne) na wschód pod pozorem przesiedlenia i pracy.

Proces eksterminacji w Bełżcu, Sobiborze, i Treblince wyglądał podobnie jak “dobrze-wypróbowana” metoda, którą posługiwano się w sześciu ośrodkach zabijania poprzez eutanazję w Niemczech i Austrii:
Oszustwo ("Musicie wziąć kąpiel i prysznic w łażni!”).
Przekazywanie kosztowności (wzbogacanie niemieckiego Reichsbanku).
Rozbieranie (grabież odzieży i znajdowanie ukrytej biżuterii).
Upychanie ofiar w komorach gazowych (tak ciasno jak to możliwe, żeby zminimalizować ilość powietrza).
Używanie gazu – tlenku węgla (CO) (pompowanego rurami gazowymi).
Kremacja ciał (ukrywanie wszystkich śladów).

Struktura wszystkich obozów była niemal identyczna:
Po przybyciu na rampę, Żydów kierowano do rozbieralni. Następnie ofiary przechodziły dalej wąską, zamaskowaną ścieżką (nazywaną śluzą lub "szlauchem") do miejsca eksterminacji, gdzie znajdowały się komory gazowe, doły i ruszty krematoryjne. SS i Trawnikowcy zostawali na odosobnionym terenie, Żydowskie komanda robocze również. Ogrodzenie z drutu kolczastego, częściowo zamaskowane gałęziami sosnowymi otaczało obóz i odgradzało go od innych części. Nie używano zasieków elektrycznych, takich jakie były w Auschwitz. Drewniane strażnice dope?niały obraz oboz.